PWZ
Architektura krajobrazu
Ogrody towarzyszyły człowiekowi od zarania cywilizacji. Na przestrzeni wieków zmieniały one swój kształt i funkcję. W okresie średniowiecza najważniejszym elementem założeń klasztornych był wirydarz . Był on położony w środku klasztoru oraz ujęty czworobokiem zabudowy1. Wokół otaczały go krużganki2, 3. Układ taki zapewniał społeczności zakonnej kontakt z przyrodą przy całkowitym odcięciu jej od świata zewnętrznego . Powierzchnię wirydarza klasztornego cechował geometryczny podział płaszczyzny oparty na układzie ścieżek, które były poprowadzone na jego obwodzie oraz przecinały go krzyżując się osiowo lub po przekątnych (patrz: Rysunek 1). Rolę akcentu centralnego odgrywała studnia, fontanna, drzewo bądź krzew ozdobny , niekiedy rzeźba bądź sadzawka . Ścieżki dzieliły teren na kwatery, w których rosły rośliny. Jak podaje Longin Majdecki w „Sztuce ogrodów”: „W wirydarzach uprawiano przede wszystkim ozdobne rośliny kwiatowe i krzewy; czasem również i zioła”. Zakładano także trawnik, który miał wyglądać „jak zielony kobierzec” . Użytkownicy wirydarzy mogli spocząć na darniowych ławach – „będzie tam darniowa ława dobrze dla zażywania przyjemności obmyślona.”. W wirydarzach klasztornych stosowano także winorośl .
